

I | |
Ra(m)baut daure(n)ga A b nou ioi e ab nou talen. Ab nou saber e ab nou sen. Et ab bel nou captenemen. Uioil. i. nou uerset com(en)çar. Equi mos bos nous motz en ten. Ben er plus nous ason uiuen. Co(m) ueill ipot renoue(i)lar.
|
Rambaut d’Aurenga Ab nou ioi e ab nou talen, ab nou saber e ab nou sen et ab bel nou captenemen, vioil un nou verset començar e, qui mos bos nous motz enten, ben er plus nous a son viven, c'om veill‧i pot renoveilar. |
II | |
Q ueu renouel mon ardimen. Quil nouels mouen pessamen. Farai de nouel fre(m) paruen. Er cantem ab nouel tems clar. Que fan lauçel mais don da sen. Lo nouels criz do(n) ioi sespen dels auzels quim tran en amar. |
Qu’eu renovel mon ardimen, qu'il novels moven pessamen. Farai de novel frem parven, er cantem ab novel tems clar, que fan l’auçel mais don dasen lo novels critz don ioi s’espen, dels auzels qu’imtran en amar. |
III | |
D on aman mi fan alegrar. Que uan si com no poc comdar. Tan be com eu am ni penssar. Queu am la genser ses conten. Si deus mam e noimet cuiar. Cal miels damar la saup far. Amors que nos aiustet gen. |
Don aman mi fan alegrar, que van si c'om no poc comdar tan be com eu am ni penssar, q’ieu am la genser ses conten: si Deus m’am! E no‧i met cuiar, c’al miels d’amar la saup far Amors que nos aiustet gen. |
IV | |
D amor mi dei eu ben lauzar. Mais camor guiardonar. Non puosc ca mors ma em ten car. Dat amors p(er)so(n) chausimen. Mais camors no(n) pot esto iar. Aso obs amors mi donar. Ad autru i don a or rien. |
D’amor mi dei ieu ben lauzar mais c’Amors guiardonar non puosc: c’Amors m’a e‧m ten car dat, Amors, per son chausimen mais c’Amors non pot estoiar a so obs, Amors, mi donar ad autrui, don a or rien. |
V | |
R ire dei eli si(m) fai souen. Quil cor mer neis en durmen. Emidonz ri tan douzamen. Que ris de deu mes uis som par. Don me fai son ris pl(us) iausen. Que sim rision angelc. No(n) deurian plus gran gauz far. |
Rire dei e li si‧m fai soven, qu’il cor mer neis en durmen e midonz ri tan douzamen que ris de Deu m’es vis, so‧m par; don me fai son ris plus iausen, que si‧m rizion angel cen non deurian plus gran gauz far. |
VI | |
G aug ai eu tan que mil dolen seri on del meu gaug manen. Car de mon gaug tuit mei paren. Et eu uiu ab gaug ses maniar. Equi uol gaug sai lan queren. Queu lai tot gaug (et) eissamen. Ia midons q(ue)l mi pot tot donar. |
Gaug ai eu tan que mil dolen serion del meu gaug manen, car de mon gaug tuit mei paren et eu viu ab gaug ses maniar; e qui vol gaug sai l’an queren, qu’eu l’ai tot gaug et eissamen ia midons que‧l mi pot tot donar. |
VII | |
D o(m)na dals no(n) ai aparlar. Mas de uos que baisar. Uos cuit ades ca(n) aug no(m)nar. Uos do(m)na q(ue) ses uestim(en). Emon cor dona uos esgar. Cadesmi uei dom ui(n)s estar. Uostre bel nou cors couinen. |
Domna, d’als non ai a parlar mas de vos que baisar vos cuit ades can aug nomnar vos, dompna, que ses vestimen e mon cor, dona, vos esgar, c’ades mi vei domvins estar vostre bel nou cors covinen. |
VIII | |
D emon nou uers uoill tot p(re)gar. Quil manon d(e) nouel cantar. Alei cam senes talan. Uar dieus mi laics (et) amors sieu men. Cautre ris mes semblan plorar. Sim tenc ferm e gaug ses laissar. Midons cautre drut no(n) consen. |
De mon nou vers voill tot pregar qu’il m’anon de novel cantar a lei c’am senes talan var. Dieus mi laics, et Amors, s’ieu men, c’autre ris mes semblan plorar si‧m tenc ferm e gaug ses laissar midons, c’autre drut non consen. |
IX | |
I amais dieus dona no(m) p(re)sen. Sol gart ma done mon iuglar. |
Ia mais Dieus dona no‧m presen: sol gart ma don'e mon Iuglar. |
X | |
D jeus gart madone emon iuglar E iamais domna nom presen. |
Djeus gart ma done e mon Iuglar e ia mais domna no‧m presen. |