

I | |
Ra(m)baut daure(n)ga A b nou ioi e ab nou talen. Ab nou |
Rambaut d’Aurenga
Ab nou ioi e ab nou talen, |
II | |
Q ueu renouel mon ardimen. Quil nouels mouen pessamen. Farai de nouel fre(m) paruen. Er cantem ab nouel tems clar. Que fan lauçel mais don da sen. Lo nouels criz do(n) ioi sespen dels auzels quim tran en amar. |
Qu’eu renovel mon ardimen, qui.l novels moven pessamen. Fara.i de novel frem parven er cantem ab novel tems clar, que fan l’auçel mais don da sen lo novels critz don ioi s’espen, dels auzels qu’imtran en amar. |
III | |
D on aman mi fan alegrar. Que uan si com no poc comdar. Tan be com eu am ni penssar. Queu am la genser ses conten. Si deus mam e noimet cuiar. Cal miels damar la saup far. Amors que nos aiustet gen. |
Don aman mi fan alegrar, que van si com no poc comdar tan be com eu am ni penssar, q’ieu am la genser ses conten: si Deus m’am! E no.i met cuiar, c’al miels d’amar la saup far Amors que nos aiustet gen. |
IV | |
D amor mi dei eu ben lauzar. Mais camor guiardonar. Non puosc ca mors ma em ten car. Dat amors p(er)so(n) chausimen. Mais camors no(n) pot esto iar. Aso obs amors mi donar. Ad autru i don a or rien. |
D’amor mi dei ieu ben lauzar mais c’Amors guiardonar non puosc: c’Amors m’a em ten car dat, Amors, per son chausimen mais c’Amors non pot estoiar. a sos ops, Amors, mi donar ad autrui don aor rien. |
V | |
R ire dei eli si(n) fai souen. Quil cor mer neis en durmen. Emidonz ri tan douzamen. Que ris de deu mes ius som par. don me fai son ris pl(us) iausen. Que sim rizion angelc. No(n) deurian plus gran gauz far. |
Rire dei e li sin fai soven, qu’il cor me r neis en durmen e midonz ri tan douzamen que ris de Deu m’es vis, som par; don me fai son ris plus iausen, que si.m rizion angelc non deurian plus gran gauz far. |
VI | |
G aug ai eu tan que mil dolen seri on del meu gaug manen. Car de mon gaug tuit mei paren. Et eu uiu ab gaug ses maniar. Equi uol gaug sai lan queren. Queu lai tot gaug (et) eissamen. Ia midons q(ue)l mi pot tot donar. |
Gaug ai eu tan que mil dolen serion del meu gaug manen, car de mon gaug tuit mei paren et eu viv ab gaug ses maniar; e qui vol gaug sai l’an queren, qu’eu l’ai tot gaug et eissamen: ia midons que.l mi pot tot donar. |
VII | |
D o(m)na dals no(n) ai aparlar. Mas de uos que baisar. Uos cuit ades ca(n) aug no(m)nar. Uos do(m)na q(ue) ses uestim(n). Emon cor dona uos esgar. Cadesmi Uei dom ui(n)s estar. Uostre bel nou cors couinen. |
Domna, d’als non ai a parlar mas de vos que baisar vos cuit ades can aug nomnar vos, dompna, que ses vestimn e mon cor, dona, vos esgar, c’ades mi vei dom vins estar vostre bel nou cors covinen. |
VIII | |
D emon nou uers uoill tot p(re)gar. Quil manon d(i) nouel cantar. Alei cam senes talan. Uar dieus mi laios (et) amors sieu men. Cautre ris mes semblan plorar. Sim tenc ferm e gaug ses laissar. Midons cautre drut no(n) consen. |
De mon nou vers voill tot pregar qu’il m’anon di novel cantar a lei c’am senes talan var. Dieus mi lai os, et Amors, s’ieu men, c’autre ris me semblan plorar, si.m tenc ferm e gaug ses laissar midons, c’autre drut non consen. |
IX | |
I amais dieus dona no(m) p(re)sen. Sol gart ma done mon iuglar. |
Ia mais Dieus dona no.m presen: sol gart ma don e mon iuglar. |
X | |
D jeus gart madone emon iuglar E iamais domna nom presen. |
Djeus gart ma done e mon iuglar e ia mais domna no.m presen. |