I.
Pus nostre temps comens’a brunezir,
e li verjan son de la fuelha blos,
e del solelh vey tant bayssatz los rays,
per que·l jorn son escur e tenebros,
et hom non au d’auzelhs ni chans ni lays,
per joy d’amor nos devem esbaudir.
II.
Aquest’amor no pot hom tan servir
que mil aitans no·n doble·l gazardos;
que pretz e joys e tot quant es, e mays,
n’auran aisselh qu’en seran poderos;
qu’anc non passet covinens ni los frays--
mas per semblan greus er a conquerir.
III.
Per lieys deu hom esperar e sofrir,
tant es sos pretz valens e cabalos;
qu’anc non ac suenh dels amadors savays,
de ric escas ni paupr'ergulhos;
qu’en plus de mil non a dos tan verays
que fin’amors los deya obezir.
IV.
Ist trobador, entre ver e mentir,
afollon drutz e molhers et espos,
e van dizen qu’amors vay en biays,
per que·l marit en devenon gilos,
e donas son intradas em pantays;
cuy mout vol hom escoutar et auzir.
V.
Sist sirven fals fan a pluzors gequir
Pretz, e Joven elonhar ad estros,
don Proeza no cug sia mais,
qu’Escassedatz ten las claus dels baros;
manhs n’a serratz din la ciutat d’Abays,
don Malvestatz no·n layssa un yssir.
VI.
Ves manhtas partz vey lo segle faillir,
per qu’ieu n’estauc marritz e cossiros
que soudadiers non truep ab cuy s’apays,
per lauzengiers qu’an bec malahuros,
qui son pejor que Judas, que Dieu trays:
ardre·ls degr’om e totz vius sebellir!
VII.
Nos no·ls podem castiar ni cobrir;
tollam nos d’elhs, e Dieus acosselh nos,
q’us joys d’amor me reverdis e·m pays,
e puesc jurar qu’anc ta bella no fos;
petit la vey, mas per ella suy gays,
e jauzions, e Dieus m’en do jauzir.
VIII.
Ara·s pot hom lavar et esclarzir
de gran blasme, silh que son encombros;
e si es pros, yssira ves Roays,
e gurpira lo segle perilhos;
et ab aitan pot si liurar del fays
qu’assatz en fai trabucar e perir.
IX.
Fagz es lo vers, e non deu veillezir,
segon aisso qe monstra la razos,
q’anc bon’amors non galiet ni trais;
anz dona joi als arditz amoros.
X.
Cercamonz diz: qi vas Amor s’irais,
meravill’es com pot l’ira suffrir;
q’ira d’amor es paors et esglais,
e no·n pot hom trop viure ni murir.