| I | I |
|
S E nnor o gran mal e o gran pesar . e a gran coita e o grand affan . pois que uus uos non doedes demin . que por uos soffro morte me de pran . e morte me de mend assi queixar . tan graue dia sennor que uus ui . |
Sennor, o gran mal e o gran pesar e a gran coita e o grand affan, pois que vus vos non doedes de min, que por vos soffro, morte m’é de pran, e morte m’é de m’end’assi queixar! Tan grave dia, sennor, que vus vi! |
| II | II |
|
p ois estas coitas eu ei a soffrer que u(us) dixe mais ca morte me . pois q(ue) u(us) uos non doedes de mi(n) . e morte me se(n)nor per bo(n)a fe . q a q a tan graue dia sennor q(ue) u(us) ui. |
Pois estas coitas eu ei a soffrer que vus ia dixe, mais ca morte m’é, pois que vus vos non doedes de min, …………………………………….. tan grave dia, sennor, que vus vi! |
| III | III |
|
p or que ueio que edo morrerei daquestas coitas que u(us) dixi ia . pois que u(us) uos no(n) doestes demi(n) . uedes se(n)nor mui graue me sera . deo dizer pero a dize ley . tan graue dia se(n)nor q(ue) u(us) ui . |
Porque veio que edo morrerei d’aquestas coitas que vus dixi ia, pois que vus vos non doestes de min, vedes, sennor, mui grave me será de o dizer, pero a dizel’ei! Tan grave dia sennor que vus vi! |