| I. | I. |
| Pere Rogiers Al pareisen delas flors. Qan lalbre cargo(n) del fuoill. El temps gensa abla uerdura. per ler ba que creis enais. Do(n)cs es as els bon amors. Qui lam empatz ses ra(n)cura. Cuns uas lautre no(n) sorguolla. |
Pere Rogiers Al pareisen de las flors, qan l’albre cargon del fuoill, e∙l temps gensa ab la verdura per l’erba, que creis e nais: doncs es a sels bon’amors, qui l’am em-patz ses rancura, c’uns vas l’autre non s’orguolla. |
| II. | II. |
| Bos drutz no(n) deu creira autors. Ni so ueira(n) sei oill. De neguna forfaitura. Dom sap q(ue) sa do(m)nal trais. So q(ue) dis ca fait aillors. Creza si no(n) cal oiura. Eso q(ue)n ui desacuoilla. |
Bos drutz non deu creira autors ni so veiran sei oill de neguna forfaitura, dom sap que sa domna∙l trais; so que dis c’a fait aillors, creza, si nonca lo iura, e so quen vi desacuoilla. |
| III. | III. |
| Que un detoz los meillors. Qui senpren de uenon fuoill. Quenq(ue)ron ta(n)t lor drechu ra. Tro q(ue) lor do(m)nas nirais. El ris tornals pois en plor. El fols (per) malaue(n)tura. Va querren lo mal q(ue)ill duoilla. |
Que un de toz los meillors qui senpr’en devenon fuoill, qu’enqueron tant lor drechura tro que lor domna∙s n’irais. E∙l ris torna∙ls pois en plor; e∙l fols per mal’aventura va querren lo mal queil∙l duoilla. |
| IV. | IV. |
| Quamors uol tals amadors. Qui sapcho(n) sof frir orguoill. Enpatz egra(n) desmesura. Si tot lor da(m)pnals sos trais. pauc platz lor en si honors. Car sil mas son rancura. Il querra tost quila cuoilla. |
Qu’amors vol tals amadors, qui sapchon soffrir orguoill en patz e gran desmesura; si tot lor dampna∙ls sostrais, pauc platz lor en si honors, car si∙l mas son rancura, il querra tost qui l’acuoilla. |