D’eres anant no say que puxa dir

Versione stampabilePDF version
Ed. Martí de Riquer, 1954.  
I.  

D’eres anant no say que puxa dir

que ’b vos, midons, ma valha ni m’ajut,

ne ja d’uymay no us ne cal descobrir

plus que mon cor, car tot l’avetz saubut,

e conexetz que us am ses maestria

e qu’en vos es mon veray pensamen.

E donchs, si us am e no·m val res que us dia,

que us diray plus, dompna, de mon turmen?

D’ora in avanti non so cosa potrei dire

che con voi, mia signora, mi valga o mi aiuti,

né già ormai non vi importa di scoprire

altro sul mio cuore, perché tutto lo avete conosciuto,

e sapete che vi amo senza maestria

e che il mio pensiero verace è rivolto a voi.

E dunque, se vi amo e non mi è d’aiuto niente che vi posso dare,

cosa vi dirò di più, donna, del mio tormento?

II.  

E, puys no·m val sopleyar humilment,

ne trop merce ab vos, si la y deman,

ne·m val servir de cor enteyramen,

ne·m val amar aysi com fis aman,

que feray yeu, dompna, que ben fayt sia,

ne que dire que us semble gracios,

ne com viuray en vida d’alagria,

pus que ’xi·m falh ab vos dreyt e raysos?

E, poiché nè mi serve supplicare umilmente

troppa pietà da voi, se ve la chiedo,

né mi serve offrirvi tutto il mio cuore,

né mi serve amarvi così come fino amante,

cosa posso fare, donna, che ben fatto sia,

né cosa dire che vi appaia grazioso,

né come vedere nella vita della felicità,

visto che così mi vengono a mancare da voi il diritto e la ragione?

III.  

Eres, midons, per vos suy doloros

e per vos tinch mon cor en [grieu] smay,

e vos me faytz mantes vetz enguxos;

qu’ieu volgr’esser plesen, cortes e gay,

e per vos son pausatz en tal feunia

com plus vos am e plus me·n te doler.

Mala viu anch vostre beutatz jolia,

que ’naysi[·m] met en crusel desplaser.

Ora, mia signora, a causa vostra sono dolorante

e a causa vostra il mio cuore è assai scoraggiato,

e voi mi rendete molte volte angosciato;

perché io voglio essere piacevole, cortese e felice,

e invece a causa vostra sono posto in tale dolore

quanto più vi amo e più me ne dolgo.

Vivo male anche la vostra allegra bellezza,

perché mi pone in un crudele dispiacere.

IV.  

E si Amor ha pausat mon voler

en plus rich loch que no degre pensar,

ges per aço no devetz far parer

que us sia greu, si·m vol Amor honrar;

que si mon cor vos guarde senyoria,

despuys que us vi, per asaut qui·m ences,

yeu folhegey; dompna, per tal folia

no·m degretz vos asirar, si us plagues.

E se Amore ha posto il mio volere

in un luogo più ricco a cui non devo pensare,

nulla per ciò non devo lasciar trasparire

che vi gravi, se Amore mi vuole onorare;

che se il mio cuore vi guardò signoria,

dopo che vi vidi, per il piacere che mi infervorò,

io impazzii; donna, per tale follia

non mi dovreste disprezzare, se vi piacesse.

V.  

Las!, si mon cor per amor s’es empes

plus que no deu, com tant desir ne vuelh,

dompna, jamay ten car no·s compra res

com yeu ay fayt mon amoros arguelh;

que me n’oblit [d]e ço que be·m faria,

ez argulhos me·n vau dreyt a la mort,

car vos m’alceyts, a cuy mils tenyaria

d’aver merce, pus que no us tinch nulh tort.

Me misero! Se per amore il mio cuore si è riempito

più di quanto non dovrebbe, come pretende un tale desiderio,

donna, non si compra mai alcuna cosa così cara

come io ho fatto con il mio orgoglio amoroso;

che mi porta a dimenticare ciò che mi fece bene,

e orgoglioso me ne vado dritto alla morte,

perché voi mi uccidete, mentre fareste meglio

ad avere pietà, poiché per me voi non avete nessun torto.

VI.  

Dona Ses Par, l’amorosa paria

qu’es dins mon cor m’a mes en desconort;

mas lo gran fayt, dompna, pus qu’enpres sia,

no·s deu lexar si donchs no u tolh la mort.

Donna Senza Pari, la compagnia amorosa

che è dentro il mio cuore mi ha messo in sconforto;

ma il gran fatto, donna, qualora sia realizzato,

non si deve lasciare se dunque non vi toglie la morte.