| Arnaut daniel Lanquan vei fueill’e flor parer dels albres e.ill ramel e aug lo chan que faun e.l brueill las ranas el riu, el bosc l’auzel, adonx mi fueilla e.m floris e.m fruch’Amors el cor tan gen que la nueit me retsida, quan c’autra gen dorm e pauz’e soiorna. |
|
| Ar sai ieu c’Amors m’a condug e’siu plus segur castel don non dei renda ni trahug, ans m’en ha fait don e capdes; e non ai poder ni cor que.m vir aillors, qu’ensenhamens e fizeutatz plevida lai per estar, car bon faitz si adorna. |
|
| Amors, de vos ai fag estug loniamen verai e fizel, c’anc no fis guanda ni esdug d’amar, ans m’era bon e bel: e vos faitz me dels grans afans socors, Merces, d’aitan que.l mieils aia delida don par soleils ducsc’al iorn que s’aiorna. |
|
| D’enguan mi tueill e d’enueg fug per l’amor ab que m’atropel, don ai un tal ver dig adug re non sai que mentirs espel: hueimais pretz ieu ben pauc lauzeniadirs, per so qu’ieu vueill e.m vol sill c’ai cobida e ieu soi cel que.ls sieus digz non trastorna. |
|
| Si l’auzes dir, ben saubron tug que iois mi monta.l cor el cel, quar deport mi creis e desdug la bela que d’amor apel: mon bon esper mi dotbla sa valors quar qui mais val, mais dopta far faillida; e ill non es de re trista ni morna. |
|
| Da quest’amor son lunh forsdug dompne-[a]-dor fenhen fradel; pero si.s n’an maint pre-[tz]- destrug tal que.s fan cucinte e isnel; e ie-[u]- que soi dels leials amadors estau iauzens, c’Amors e Iois me guida lo cor en ioi, que aillors non trastorna. |
|
| Vai t’en, chansos, a la bela de cors e diguas l-[i]- c’Arnautz met en oblida tot’autr’amor per lieis vas cui s’adorna. |