I.
Res contr’Amor non es guirens
lai on sos poders s’atura;
que no vol autra mesura
mas c’om sega totz sos talens;
c’aitals es sos seynorius!
E quals que s’en fass’ esquius,
a sa merce l’es obs venir,
si doncs no·s vol d’amor gequir.
II.
Per qu’es als malvatz espavens
seguir d’amor l’aventura,
e qi de bon pretz a cura,
per domneiar es pus valens
e pus francs e pus autius,
e·n vol hom nomenatius
esser de dar e de servir
e d’ardimen e de garnir.
III.
Qu’ieu n’aurai estat lonjamens
leyals amics, ses falsura
per tal qui·m desassegura
hon pus li so obediens;
e, si tot m’en fein braidius,
il conoix be que ja vius
no·m poiria de leis partir
per dan que·m n’aveyn’ a sofrir.
IV.
Tant m’es lo contraditz cozens
c’a pauc no muer de rancura;
mas tan n’ai fach long’endura
Que mais no s’i tain venjamens
mas ab bels ditz agradius,
e ja negus mals mesclius
non dira tan que ja·m n’air
ni·n tolla·ls bes que n’ai fait dir.
V.
Bela domna, doussa, plasens,
franc’ e de gentil natura,
gencer d’autra criatura,
quo no·us pren de me chausimens?
Qu’el cor m’art com us calius
e son plus glassatz que rius,
e no·m fazatz aman languir,
pus del tot no·m voletz ausir.
VI.
Era, mentre que·l tems es gens
e la fuelha fresca dura,
ans que repaire·l freidura
me n’agr’ ops cals que jausimens;
qe d’amor va leu sos brius,
e pus hom pas’ us estius
ses pagamens o ses jausir,
tot lo pot lausengiers delir.