I.
Quan lo rossinhòl el follós
dona d’amor e’n quier e’n pren,
e mòu son chant jauzent joyós
e remira sa par soven,
e’l rius son clar e’l prat son gen,
pel novel depòrt que-y renha
mi vai grans jòys al còr jazer.
II.
D’un’amistat sui enveyós,
quar no sai jòya plus valen
que d’aquesta, que bona’m fos
si’m fazia d’amor prezen;
que’l còrs a gras, delgat e gen
e ses ren que-y descovenha
es amors bon’ ab bon saber.
III
D’aquest’ amor suy cossirós
vellan e pueys sompnhan dormen,
quar lai ay jòy meravelós
per qu’ieu la jau joyós jauzen.
Mas sa beutat no’m val nien,
quar nulhs amicx no m’essenha
cum ieu ja n’aya bonsaber.
IV.
D’aquest’ amor suy tan cochós
que quant ieu vau ves lieys corren,
vejaire m’es qu’a reversós
me’n torn e que lieys n’an fugen.
E mos cavals vai aitan len
a greu cug mais que y atenha,
s’ilha no’s vòl arretener.
V.
Amors, alegres part de vos
per sò quar vau mo mielhs queren,
e fuy-en tant aventurós
qu’enqueras n’ay mon còr jauzen.
Mas però per mon Bon Guiren
que’m vòl e m’apell’ e’m denha,
m’es òps a parcer mon voler.
VI.
E qui sai reina deleytós
e Dieu non siec en Bethleem,
no sai cum ja mais sia pros
ni cum ja venh’ a guerimen,
Qu’ieu sai e cre, mon escien,
que selh qui Jhesus ensenha
segura escòla pòt tener.