I.
Qui bona chansso cossira
non deu tarzar del retraire,
mas ieu, las, que sui ples d’ira,
cum la poirai bona faire?
Pero no m’es a vejaire,
si tot joys d’amor me tira,
c’om qu’el mieu pensat s’albira,
fes avol son ni mot vaire.
II.
Quar ben conosc qu’ieu falhira,
ges enqueras non a guaire,
que mon bon esper mentira
tant era fals e trichaire;
mas eras me sen peccaire
per joy d’amor que m’espira,
que d’enjan a far se vira
mos cors, e sui fis amaire.
III.
Per un joy que m’alezera
estau en bon’aventura;
e quar a totz jorns esmera
la belh’ on mos cors s’atura,
e si tot me desmezura,
ges de lieys no parc m’espera;
ans combat ab queirs de cera
bastimens de peira dura.
IV.
Tant es bona, fin’ e vera,
franc’ e de gentil natura
que Dieus, quan lieys fe, no fera
mais tam belha creatura,
ni no·n fa d’aital figura,
ni tan no s’i alezera;
quar la nueg, on pus s’asera,
resplandis la cambr’ escura.
V.
Manhtas vetz ai en pessatge,
tan m’es de belha companha,
qu’ieu li disses mon coratge,
tro que m’albir que remanha,
quar tem qu’elha·m fos estranha
e que dobles mon dampnatge:
pero s’ieu prec per folhatge,
ma dona res no·n gazanha.
VI.
Cabaretz, Dieus me contranha
si non avetz dous estatge
e trop pus ric senhoraige
que l’emperi d’Alamanha.