Testo e traduzione

Versione stampabilePDF version
I I
  Mas la bella de cuj mi mezeis tenh,
  qu’ieu vuel e prec et am per bona fe,
  no vol ni·l platz qu’ieu l’am ni·l clam merce.
  No sai a que·m fos mais chantaire,
  quar, del maior afar en qu’ieu aten,
  non esperi plazer ni iauzimen;
  per so no puesc guaya chanso retraire
  et er esfortz si la fauc ne·y atenh.
  Ma la bella a cui mi attengo,
  che desidero, prego e amo in buona fede,
  non vuole né le piace che io l’ami, né che le
  chieda pietà.
  Non so più perché io canti,
  giacché, dall’occasione più grande che io attendo, 
  non mi aspetto piacere né gioia; 
  per questo non posso scrivere una canzone
  gioiosa
  e sarà un’impresa se la compongo o ci riesco. 
II II
  Quar tot m’auci, e·m trebalh, e·m destrenh
  selha cui am mil aitans mais que me,
  e pus li platz qu’enaissi·m luenh de se,
  no·i sai cosselh, mas un, que no·y val guaire:
  si vol que·m lays de lieys, tuelha·m lo sen, 
  e·l cor e·ls huelh[s] e pueys partirai m’en, 
  si puesc, si no fassa·n ylh son veiajre, 
  qu’en contra lieys non ai forsa ni genh.  
  Visto che mi uccide, mi tormenta e mi opprime del
  tutto
  colei che amo mille volte più di me stesso
  e più le piace che così mi allontani
  spontaneamente, 
  non ho un consiglio, se non uno, che vale poco:
  se vuole che mi separi da lei, mi tolga il senno,
  il cuore e gli occhi. Allora me ne separerò,
  se posso, altrimenti che faccia come crede,
  perché contro di lei non ho forza né ingegno.
III III
  Ni re no sai, s’ap merce no·i atenh,
  cum puesc’ esser qu’ieu de lieys aja re 
  et ab merce ni ab als non o cre. 
  Que farai doncs? Liuratz suj a maltraire
  e mortz de tot, si·l bon esper no·m ren,
  en que pauzet mon cor celadamen, 
  lai o·m retenc e sufferc qu’ieu fos laire 
  d’un bel plazer, per qu’ieu autra non denh.
  E non so affatto, se non lo ottengo con la Grazia,
  come possa accadere che io riceva qualcosa da
  lei, 
  né credo [che avverrà] per misericordia o per altro.
  Cosa farò dunque? Sono abbandonato alla
  sofferenza
  e del tutto morto, se non mi rende la buona
  speranza
  in cui ripose segretamente il mio cuore,
  lì dove mi trattenne e tollerò che fossi ladro
  di un bel piacere, per cui disdegno ogni altra.  
IV IV
  Ad honor pris, adoncas, lo mantenh 
  de son gen cors e promes mi maint be 
  quan m’autreiet s’amor, don no·lh sove. 
  E si·l plagues, no·lh fora ges d’estraire 
  so que promes per forsa franchamen, 
  qu’ieu suj de tot a son comandamen,
  fors que d’aitan: que ges no puesc desfaire
  qu’ades non l’am, que ren als no·i retenh.
  Con onore presi, dunque, la protezione  
  del suo gentil cuore ed ella mi promise ogni bene
  quando mi concesse il suo amore, donde io non lo
  ricordo.  
  E, se le piacesse, non sarebbe nulla per lei
  sottrarsi
  da ciò che mi promise con forza [e] sinceramente, 
  poiché sono del tutto al suo comando,
  tranne che per questo: che non posso affatto
  smettere
  di amarla sempre, perché non ricordo nient’altro.
V V
  E quar estauc? Que ades no·m empenh 
  ves Suria? Dieus sap per que m’ave: 
  que ma domna e·l reys engles mi te, 
  l’us per amor e l’autre per pauc faire
  del gran secors que m’avia en covinen.
  Ges non remanh, mas ben iray plus len, 
  quar d’anar ai bon cor, don ges no·m vaire,
  qu’e[n] nom de Dieu ai levat entresenh.
  E perché indugio? Perché ancora non mi spingo 
  verso la Siria? Dio [ne] conosce il motivo: 
  che la mia signora e il re inglese mi trattengono, 
  l’una per amore e l’altro per fare poco
  del grande aiuto che mi aveva convenuto. 
  Senza dubbio non rimango, ma certo andrò più
  lentamente, 
  perché sono ben disposto ad andare, dunque non
  cambio idea,
  siccome ho alzato l’insegna in nome di Dio.