I.
S’il cors es pres, la lengua non es preza;
donx dir puesc ieu so qu’ieu meils volgra far.
Mais ieu poirai m’en en Dieu fiansar,
et aprop Deu, m’en fi en Mon Jotglar:
qu’en els ar es tot del meu desliurar.
II.
Fols, dir ho ai, sitot unc pauc vos peza;
ogan d’aiso vos pot hom apelar
qar de vostra dona que·us te tan quar
per nuilha re tenetz pres son jotglar.
Dieus afol cel que·us ensenhet amar!
III.
Senher En Fol! (Es paraula corteza!)
Las! Quan per me fauc madona plorar!
Que m’avetz tout tres mes, so puesc comdar;
tuit devon dir — fe que dei Mon Jotglar!—
que vos etz sel que fai donas raubar!
IV.
Fol, per mon cap, en qu’es sa cresma meza,
non a tan fort raubador sobre mar,
que drutz raubatz, e donas faitz plorar.
Non agratz pro raubat en Mon Jotglar?
Voletz donx mai? No n’avetz pro, so·m par.
V.
Fol, deme·us prec, qar merce vos ai queza
que no·m volcsetz del tot adreiturar,
c’ab sol mon dreg no·m podetz ben paguar:
si per dreg fos, non agratz Mon Jotglar.
Ja·us crezet ill de si eussa donar.
VI.
Fol, e·l sie·us det, qu’en vos s’es de tot meza,
e vos detz leis — e non es ges ben dar
pos tan val mais; ben l’i devetz tornar.
Qu’als non mi da c’apela son jotglar,
et tot ab mi non lo podetz egar.
VII.
Sitot ab mi no·us hi podetz egar
si mi·l rendetz, ie·us en farai fin far.