I.
Lanquan li jorn son lonc e may,
m’es belhs dous chans d’auzelhs de lonh,
e quan mi suy partitz de lay,
remembra’m d’un’ amor de lonh.
Vau de talan embroncx e clis
si que chans ni flor d’albespís
no’m valon plus que yverns gelatz.
II.
Be tenc lo Senhor per veray
que formét sest’amor de lonh,
mas per un ben que me n’eschay
n’ai dos mals, quar tant suy de lonh.
A! quar no fuy lai pelegrís,
si que mos fustz e mos tapís
fos pels sieus belhs huelhs remiratz!
III.
Be’m parrà jòys quan li querray
per amor Dieu l’ostal de lonh,
e s’a lieys platz, alberguarai
pres de lieys, si be’m suy de lonh,
qu’aissí es lo parlamens fis,
quan drutz lonhdàs es tan vezís
qu’ab cortés ginh jauzís solatz.
IV.
Iratz e dolens me’n partray
s’ieu no vey sest’amor de lonh.
No’m sai quora mais la veyrai,
que tan son nòstras terras lonh.
Assatz hi a pas e camís
e per aissò no’n sui devís.
Mas tot sia cum a lieys platz!
V.
Jamai d’amor no’m jauziray
si no’m jau d’est’ amor de lonh,
que miélher ni gensor no’n sai
ves nulha part, ni pres ni long.
Tant es sos pretz ricx e sobrís
que lai el reng dels Sarrasís
fo hieu per lieys chaitius clamatz!
VI.
Dieus, que fetz tot quant ve ni vay
e formèt sest’amor de lonh,
mi don poder, que còr be n’ai,
qu’ieu veya sest’amor de long,
verayamen en luec aizís,
si que las cambras e’ls jardís
mi resemblo novels palatz!
VII.
Ver ditz qui m’apella lechay
e dezirós d’amor de lonh,
que nulhs autres jòys tan no’m plai
cum jauzimen d’amor de lonh.
Mas sò qu’ieu vuelh m’es tant ahís,
qu’enaissí’m fadèt mos pairís
qu’ieu amès e no fos amatz.