I.
Belhs m’es l’estius e’l temps floritz,
quan l’auzelh chanton sotz la flor;
mas ieu tenc l’ivern per gensor,
quar mais de jòy m’i es cobitz.
E quant hòm ve son jauzimen,
es ben razós e d’avinen
qu’òm sia plus coyndes e guays.
II.
Er ai ieu jòy e suy jausitz
e restauratz en ma valor,
e non iray jamai alhor
ni non querrai autruy conquistz,
qu’eras say ben az escien
que selh es savis qui atén,
e selh es fóls qui tròp s’irays.
III.
Lonc temps ai estat en dolor
e de tot mon afar marritz,
qu’anc no fuy tan fòrt endurmitz
que no’m rissidès de paor.
Mas aras vey e pen e sen
que passat ai aquelh turmen,
e non hi vuelh tornar ja mays.
IV.
Mout mi tenon a gran honor
totz selhs cuy ieu n’ey obeditz,
quar a mon jòy suy revertitz;
e laus eu lieys e Dieu e lhor,
qu’er an lur grat e lur prezen.
E qué qu'ieu me’n anès dizen
lai mi remanh e lay m’apays.
V.
Mas per sò m’en suy encharzitz
ja non creyrai lauzenjadors:
q’anc no fuy tan lunhatz d’amor
qu’er no’n sia sals e gueritz.
Plus savis hòm de mi mesprén,
per qu’ieu sai ben az escien
qu’anc fin’amors hòme non trays.
VI.
Mielhs mi fora jazer vestitz
que despollatz sotz cobertor,
e puesc vos en traire auctor
la nueyt quant ieu fuy assalhitz.
Totz temps n’aurai mon còr dolen,
quar aissí’s n’aneron rizen
qu’enquer en sospir e’n pantais.