Edizione diplomatico-interpretativa

Versione stampabilePDF version
  G Villems decabestaing si fo us ca
      ualliers delencontrada de ros
sillonque confina ab cataloigna (et) ab
narbones. Mout fo auinens hom dela
p(er)sona emout presatz darmas ede corte
sia edeseruir. Et auia enla soa enco
trada una dompna que auia nom ma
dona soremonda. moiller den Raimon
de castel rossillon. que era mout gentils
erics emals ebraus efers (et) orgoillos.
En Guillems decabestaing si amaua
la dompna p(er) amor. echantaua delieis
enfazia sas chanssos. E la dompna q(ue)ra
ioues egaia egentils ebella sil uolia ben
mais qe aren delmon. Efon dich so an
Raimon decastel rossillon. (et) el cu(m) hom
iratz egolos enqeric tot lo faich esaup
que uers era. efetz gardar la moiller.
eqan uenc un dia Raimons decastel
rossillon trobet paissan Guillem de
cabestaing ses gran compaignia et
aucis lo. efetz li traire lo cor del cors. e
fetz li taillar la testa. el cor fetz portar
a son alberc. ela testa atressi. efetz lo
cor raustir efar apebrada efetz lo dar
amaniar ala moiller. Eqan la do(m)pna
lac maniat Raimons decastel rossil
lon li dis. sabetz uos so que uos auetz
maniat. et elle dis non. si non que
mout es estada bonauianda esabori
da. et el li dis qel era lo cors den Guil
lem decabestaing. so que ella auia
maniat. et aso qellal crezes mieils
si fetz aportar la testa denan lieis. e q(a)n
la dompna uic so (et) auzic ella p(er)det
lo uezer elauzir. Eqand ella reuenc
si dis. Seigner ben mauetz dat si bon
maniar que ia mais non maniarai
dautre. Eqand el auzic so el cors ab ses
paza euolc li dar sus enlatesta. (et) ella
corsad un balcon elaisset se cazer ios. et
enaissi moric. Ela nouella cors p(er) rossil
lon ep(er)tota cataloigna qen Guillems
decabestaing ela dompna eran enaissi
malamen mort. eqen Raimons del
castel rossillon auia donat lo cor den
Guillem amaniar aladompna. Mout
fo grans tristessa p(er) totas las encontra
das. El reclams uenc denan lo rei da
ragon que era seigner den Raimon de
castel rossillon eden Guillem decabesta(n)g
Euenc sen aperpignan enrossillon. efetz
uenir Raimon decastel rossillon denan
si. eqand fouengutz sil fetz prendre. e
tolc li totz sos chastels els fetz desfar. e
tolc li tot qant auia e lui enmenet en
preison. Epois fetz penre Guillem de
cabestaing ela dompna e fetz los portar
a perpignan emetre en un monumen
denan luis dela gleisa. efetz desseignar
desobrel monumen cum ill eron estat
mort. et ordenet p(er) tot lo comtat de
rossillon que tuich licauallier e las
dompnas lor uengesson far anoal
chascun an. Eraimons decastel rossil
lon moric en la preison del rei.
Guillems de Cabestaing si fo us cavalliers de l’encontrada de Rossillon, que confina ab Cataloigna et ab Narbones. Mout fo avinens hom de la persona e mout presatz d’armas, e de cortesia e de servir. Et avia en la soa encotrada una dompna que avia nom Madona Soremonda, moiller d’En Raimon de Castel Rossillon, que era mout gentils e rics e mals e braus e fers et orgoillos. En Guillems de Cabestaing si amava la dompna per amor e chantava de lieis e·n fazia sas chanssos. E la dompna, qu’era ioves e gaia e gentils e bella, si·l volia ben mais qe a ren del mon. E fon dich so a·N Raimon de Castel Rossillon; et el, cum hom iratz e gelos, enqeric tot lo faich e saup que vers era. E fetz gardar la moiller.
E qan venc un dia Raimons de Castel Rossillon trobet paissan Guillem de Cabestaing ses gran compaignia et aucis lo. E fetz li traire lo cor del cors e fetz li taillar la testa; e·l cor fetz portar a son alberc, e la testa atressi. E fetz lo cor raustir e far apebrada, e fetz lo dar a maniar a la moiller. E qan la dompna l’ac maniat, Raimons de Castel Rossillon li dis: «Sabetz vos so que vos avetz maniat?», et elle dis: «Non, si non que mout es estada bona vianda e saborida». Et el li dis q’el era lo cors d’En Guillem de Cabestaing so que ella avia maniat, et aso q’ella·l crezes mieils si fetz aportar la testa denan lieis; e qan la dompna vic so et auzic, ella perdet lo vezer e l’auzir. E qand ella revenc si dis: «Seigner ben m’avetz dat si bon maniar que iamais non maniarai d’autre». E qand el auzic so, el cors ab s’espaza e volc li dar sus en la testa, et ella cors ad un balcon e laisset se cazer ios; et enaissi moric.
E la novella cors per Rossillon e per tota Cataloigna: q’En Guillems de Cabestaing e la dompna eran enaissi malamen mort, e q’En Raimons del Castel Rossillon avia donat lo cor d’En Guillem a maniar a la dompna. Mout fo grans tristessa per totas las encontradas. E·l reclams venc denan lo rei d’Aragon, que era seigner d’En Raimon de Castel Rossillon e d’En Guillem de Cabestang. E venc s’en a Perpignan en Rossillon, e fetz
venir Raimon de Castel Rossillon denan si. E qand fo vengutz, si·l fetz prendre e tolc li totz sos chastels e·ls fetz desfar, e tolc li tot qant avia, e lui enmenet en preison. E pois fetz penre Guillem de Cabestaing e la dompna, e fetz los portar a Perpignan e metre en un monumen denan l’uis de la gleisa, e fetz desseignar
de sobre·l monumen cum ill eron estat mort, et ordenet per tot lo comtat de Rossillon que tuich li cavallier e las dompnas lor vengesson far anoal chascun an. E Raimons de Castel Rossillon moric en la preison del rei.