| Bernartz de uentedorn. | Bernartz de Ventedorn. |
| I | I |
| QUant la uertz fuoilla sespan. Epar flors bl- anque el ramel. P(er) lo dolz chan del auzel. Se uai mos cors alegran. Lan quant uei los arbres florir. Et aug lo rosignol chantar. Adonc se deu ben alegrar. Qui bon amor saup chausir. Mas eu nai una chausida. P(er) q(ue)u sui co- rtes egais. |
Quant la vertz fuoilla s’espan e par flors blanque el ramel, per lo dolz chan del auzel se vai mos cors alegran. Lanquant vei los arbres florir et aug lo rosignol chantar, adonc se deu ben alegrar qui bon’amor saup chausir. Mas eu n’ai una chausida per qu’eu sui cortes e gais. |
| II | II |
| Seu fos alei destinan. Efor eu dinz dun castel. Quel iorn mangues un morsel. Iai uioria ses affan. Sen donaizo quieu desir. De ben far se deu penar. Quar se metent en lonc pensar. Ni puois uiure ni morir. Ar es loing enbreu ma uida. Si com ia damor mi trais. |
S’eu fos a lei destinan, e for’eu dinz d’un castel, que·l iorn mangues un morsel, lai vioria ses affan, se·n don’aizo qu’ieu desir! De ben far se deu penar, quar se me tent en lonc pensar, ni puois viure ni morir. Ar esloing en breu ma vida, si com ia d’amor mi trais! |
| III | III |
| Ese tot al mon garan. De soz la capa del cel. Er- on enun sol trepel. For duna nona talan. Mai daquesta no(m) conssir. Quel iorn mi fai sospir- ar. Ela nuoich no(n) puosc pausar. Ni nom pr- ent talen de dormir. Tant es grailla esoasida. Ab cor franc et ab ditz uerais. |
E se tot al mon garan de soz la capa del cel eron en un sol trepel, for d’una non a talan. Mai d’aquesta no·m conssir, que·l iorn mi fai sospirar e la nuoich non puosc pausar ni no·m prent talen de dormir: tant es grailla e soasida, ab cor franc et ab ditz verais. |