

I
Companho, farai un vers tot covinen
ez aura·i mais de foudatz no·i a de sen
er totz mesclatz d'amor e de joi e de joven.
II
E tenhatz lo per vilan qui no l'enten
o qu'ins en son cor voluntiers non l'apren:
greu partir si fai d'amor qui la trob'a son talen.
III
Dos cavals ai a ma seilla ben e gen;
bon son ez ardit per armas e valen,
mas no·ls puesc tener amdos que l'uns l'autre no consen.
IV
Si·ls pogues adomesgar a mon talen,
ja no volgr'aillors mudar mon garnimen,
que meils for'encavalguatz de negun home viven.
V
Launs fo dels montanhiers lo plus corren,
mas aitan fera estranheza ha longuamen
ez es tan fers e salvatges que de bailar si defen.
VI
L'autre fo noiritz sa jos, pres Cofolen,
ez anc no vis belazor, mon essien;
aquest non er ja camjatz no per aur ni per argen.
VII
Qu'ie·l donei a son senhor poilli paisen;
pero si·m retinc ieu tant de covenen
que s'il lo teni'un an, qu'ieu lo tengues mais de sen.
VIII
Cavalier, datz mi conseill d'un pensamen;
anc mais no fui eisarratz de cauzimen
e no sai ab cal me tenha, de n'Ancnes ho de n'Arsen.
IX
De Gimel ai lo castel e·l mandamen,
e per Niol fauc ergueill a tota gen;
c'ambedui me son jurat e plevit per sagramen.