Lirica Medievale Romanza
Published on Lirica Medievale Romanza (http://151.100.161.88)

Home > ARNAUT DANIEL > EDIZIONE > L'aur'amara > Edizioni

Edizioni

  • letto 1116 volte

Perugi 2015

I.
L'aur'amara
fa·ls broils brancutz
esclarzir
que·l douz'espeis'ab foils,
e·ls lets
becs
dels auzels ramencs
ten balbs e mutz,
pars
e non-pars,
per qu'ieu m'esfortz
de far e dir
plazers
a maintz per lei
que m'a virat bas d'aut,
don tem murir
se·ls afanz no m'adoma.

II.
Tant fon clara
ma prima lutz
d'eslir
leis don cre·l cor los oils,
non prets
necs
manz dos aniovencz:
d'altra s'estlutz
rars
mos preiars,
pero deportz
m'es adauzir
volers
bos motz ses grei
de leis, don tant m'azaut
c'al seu servir
son del pe tro c'a·l coma.

III.
Si m'ampara
cill qui·m tra^a lutz
d'aizir
si qu'es de prez capdoils,
dels quecs
precs
c'ai de dinz a rencs
l'er for tendutz
clars
mos pessars,
qu'ieu fora mortz
mas fa·m suffrir
l'espers
que·il prec que·m bei,
c'aizo·m ten let e baut,
que d'als iauzir
no·m val jois una poma.

IV.
"Douz cara
ab totz aibs volgutz,
suffrir
m'er per vos maintz orguoils,
car ets
decs
de totz mos fadencs
dont ai maintz brutz
pars
e gabars:
de vos no·m tortz
ni·m fai partir
avers
c'anc non amei
re tant a menz d'u faut,
anz vos dezir
plus que Deu cil de Doma".

V.
"Amor, c'ara
sui ben vencutz,
cauzir
tem far, si·m desacoils,
tals decs-
-pecs
qu'er es meils que·t trencs,
qu'eu sui fiz drutz
cars
e no-avars,
ma·l cortz frems fortz
mi fai suffrir
maintz vers,
qu'ab tot lo mei
m'agr'obs us bais al chaut
cor refreizir,
que no·i val autra goma".

VI.
"Ara·t para,
chanz e condutz,
formir
al rei qui t'er escoils,
car Precs
s'ecs-
-chai la o·es doblencs
e mantengutz
dars e maniars;
de ioi la·t portz,
son anel mir:
si·s ders
c'anc non estei
pont d'Aragon que·l saut
no·i volgues ir,
mas chai m'an chamat: Roma".

VII.
Fagz es l'acortz
qu'el col remir
totz sers
leis cui domn'ei
ses parconer Arnaut,
qu'en atr'arbir
no·efort m'entent'a soma.
 

  • letto 628 volte

Toja

I.
L’aur’ amara               
fa·ls bruoills brancutz    
clarzir                    
qe·l dous’espeis’ab fuoills,
el·s letz                   
becs                        
dels auzels ramencs         
ten balps e mutz,           
pars                        
e non pars;                 
per q’eu m’esfortz          
de far e dir                
plazers                     
a mains, per liei           
que m’a virat bas d’aut,    
don tem morir               
si·ls afans no m’asoma.     

II.
Tant fo clara     
ma prima lutz     
d’eslir           
lieis don cre·l cors los huoills,
non pretz                        
necs                             
mans dos aguilencs;              
d’autra s’es dutz                
rars                             
mos preiars:                     
pero deportz                     
m’es ad auzir                    
volers,                          
bos motz ses grei                
de liei, don tant m’azaut        
q’al sieu servir                 
sui del pe tro c’al coma.        

III.
Amors, gara,     
sui ben vencutz, 
c’auzir          
tem far, si·m desacuoills, 
tals d’etz                 
pecs                       
que t’es mieills qe·t trencs;
q’ ieu soi fis drutz,        
cars                         
e non vars,                  
ma·l cors ferms fortz        
mi fai cobrir                
mains vers;                  
c’ab tot lo nei              
m’agr’ops us bais al chaut   
cor refrezir,                
que no·i val autra goma.     

IV.
Si m’ampara             
cill cui·m trahutz,     
d’aizir,                
si q’es de pretz capduoills,
dels qetz                   
precs                       
c’ai dedinz a rencs,        
l’er fors rendutz           
clars                       
mos pensars:                
q’eu fora mortz,            
mas fa·m sofrir             
l’espers                    
qe·ill prec qe·m brei,      
c’aisso·m ten let e baut;   
que d’als iauzir            
no·m val iois una poma.     

V.
Doussa car’, a     
totz aips volgutz, 
sofrir             
m’er per vos mainz orguoills, 
car etz                       
decs                          
de totz mos fadencs,          
don ai mains brutz            
pars,                         
e gabars;                     
de vos no·m tortz             
ni·m fai partir               
avers,                        
c’anc non amei                
ren tan ab meins d’ufaut,     
anz vos desir                 
plus que Dieu cill de Doma.   

VI.
Era·t para,          
chans e condutz,     
formir               
al rei qui t’er escuoills;
car Pretz,                
secs                      
sai, lai es doblencs,     
e mantengutz              
dars                      
e maniars:                
de ioi la·t portz,        
son anel mir,             
si·l ders,                
c’anc non estei           
iorn d’Aragon q’el saut   
no·i volgues ir,          
mas sai m’an clamat: Roma!

VII.
Faitz es l’acortz,   
q’el cor remir       
totz sers            
lieis cui dompnei    
ses parsonier, Arnaut,
q’en autr’albir       
n’es fort m’entent’a soma.
 

  • letto 751 volte
Credits | Contatti | © Sapienza Università di Roma - Piazzale Aldo Moro 5, 00185 Roma T (+39) 06 49911 CF 80209930587 PI 02133771002

Source URL: http://151.100.161.88/?q=laboratorio/edizioni-172