I.
Bel m’es, quan la roza floris 
e·l gens terminis s’enansa,   
faz’ un vers a ma ventura     
don mos cors es en balansa;   
pel dous chan del rossinhol,  
c’aug chantar la nueit escura 
per los verdiers e pels plais.

II.
Reis, per Christ iamais no·ns faillis
quar Masmutz nos faun sobransa: 
coms ni dux non senh sentura    
mieils de vos feira de lansa;   
per l’emperador me dol,         
c’a moutas gens fai fraitura:   
tals en plora que n’a iais.     

III.
Vostre coratges s’esclarzis,    
quar n’avetz bon’esperansa;     
sobre paguans, gen tafura,      
cavalguatz cenes duptansa;      
premiers prenretz Labadol,      
e si anatz a dreitura           
tro a Marroc, feiran lais.      

IV.
Sel que·l ioi del setgle delis  
vei que son pretz dezenansa;    
fils es d’avol criatura,        
que fai avol demonstransa:      
e per tan non baisa·l col;      
quar gitatz es a noncura,       
estai mais entre·ls savais.     

V.
Per mi non dic, tan m’abelis,   
quan vei molt gran alegransa:   
amors vol c’a longias dura.     
No pot hom aver fizansa,        
si·l carnal amar non vol;       
quar vei que cors non a cura    
mas de senhor que engrais.      

VI.
Chantador, lo vers vos fenis:   
aprendetz la comensansa.        
Marcabrus per gran dreitura     
trobet d’altretal semblansa,    
e tengon lo tug per fol,        
qui no conoissa natura          
e no·ill membre per que·s nais.