I.
Ab lo temps qe·s fai refreschar
lo segle, e reverdezir,       
veil un novel chant comenzar
d’un' amor cui am e dezir;    
mas tant s’es de mi loignada  
q’ieu non la puesc acoseguir,
ni de mos digz no s’agrada.   

II.
Jamai res no·m pot conortar, 
abanz mi laissarai morir,     
can m’an fag de midonz sebrar
lauzenjador, cui deus azir!   
Las! tan l’aurai desirada     
qe per lei plaing, plor e sospir,
e vau cum res enaurada.          

III.
Aqesta, don m’auzetz chantar,    
es plus bella q’ieu no sai dir,  
fresc’a color e bel esgar      
et es blancha ses brunezir;      
oc! e non es vernisada,          
ni om de leis non pot maldir,   
tant es fina, esmerada.  
        
IV.
E sobre tota·s deu prezar         
de dic ver, segon mon albir,     
d’ensegnamen e de parlar,        
c’anc non volc son amic traïr;   
et ieu fols [fui] la vegada       
car crezei ren qe·n auzis dir,   
ni·l fiz so don fos irada.       

V.
Anc ieu de lei non volc clamar,  
q’enqer, si·s vol, me pot jauzir,
et a ben poder de donar          
d’aqo on me pot enrequir;        
no posc far lonja durada,        
qe·l manjar en pert e·l durmir,  
car no m’es plus aizinada.       

VI.
Amors es douza al mirar
et amara al departir,            
q’en un jorn vos fara plorar,    
et autre jogar e burdir;      
q’eu sai d’Amor enseigniada,     
on plus la cujava servir,        
ilh es vas mi cambïada.          

VII.
Messatges, vai, si Deus ti guar, 
e sapchas ab midonz furmir,      
q’eu non puesc lonjamen estar    
[de] sai vius ni de lai guerir,    
si josta mi despoliada           
non la puesc baizar e tenir      
dins cambra encortinada.
 

I.
Ab lo temps qe fai refreschar
lo segle e reverdezir,       
vueil un novel chant comenzar
d’un amor cui am e dezir;    
mas tan s’es de mi loignada  
q’ieu non la puesc aconseguir,
ni de mos digz no s’agrada.   

II.
Ja mai res no·m pot conortar, 
abanz mi laissarai morir,     
can m’an fag de mi donz sebrar
lauzenjador, cui Deus azir!   
Las! tan l’aurai desirada     
qe per lei plaing, plor e sospir,
e vau cum res enaurada.          

III.
Aqesta, don m’auzetz chantar,    
es plus bella q’ieu no sai dir,  
fresc’ a color e bel esgar,      
et es blancha ses brunezir;      
oc, e non es vernisada,          
ni om de leis non pot mal dir,   
tant es fina, esmerada.          

IV.
E sobre totas deu prezar         
de dig ver, segon mon albir,     
d’ensegnamen e de parlar,        
c’anc non volc son amic trair;   
et ieu fols fui la vegada.       
car crezei ren q’en auzis dir,   
ni·l fiz so don fos irada.       

V.
Anc ieu de lei non volc clamar,  
q’enqer, si·s vol, me pot jauzir,
et a ben poder de donar          
d’aqo on me pot enrequir;        
no posc far lonja durada,        
qe·l manjar en pert e·l durmir,  
car no m’es plus aizinada.       

VI.
Amors es douza a l’intrar        
et amara al departir,            
q’en un jorn vos fara plorar,    
et autre jogar e burdir,         
q’eu sai d’Amor enseigniada,     
on plus la cujava servir,        
ilh es vas mi cambiada.          

VII.
Messatges, vai, si Deus ti guar, 
e sapchas ab mi donz furmir      
q’eu non puesc lonjamen estar    
de sai vius ni de lai guerir,    
si josta mi despoliada           
non la puesc baizar e tenir      
dins cambra encortinada.        
 

I.
Ab lo temps qe·s fai refreschar
lo segle e·[ls pratz] reverdezir,       
vueil un novel chant comenzar
d’un'amor cui am e dezir;    
 mas tan s’es de mi loignada  
q’ieu non la puesc aconseguir,
 ni de mos digz no s’agrada.   

II.
Ja mai res no·m pot conortar;
abanz mi laissarai morir,     
can m’an fag de mi donz sebrar
lauzenjador, cui Deus azir!   
 Las! tan l’aurai desirada     
qe per lei plaing, plor, e sospir,
 e vau cum res enaurada.          

III.
Aqesta don m’auzet[z] chantar,    
es plus bella q’ieu no sai dir; 
fresc’a color e bel esgar,      
et es blancha ses brunezir;      
 oc, e non es vernisada,          
ni om de leis non pot mal dir,   
 tant es fina [et] esmerada.          

IV.
E sobre tota·s deu prezar         
de dig ver, segon mon albir,     
d’ensegnamen e de parlar,        
c’anc non volc son amic traïr;   
 et ieu fols [fui] la vegada       
car crezei ren q’en auzis dir, 
 ni·l fiz so don fos irada.       

V.
Anc ieu de lei non volc clamar,  
q’enqer, si·s vol, me pot jauzir,
et a ben poder de donar          
d’aqo on me pot enrequir;        
 no posc far lonja durada,        
qe·l manjar en pert e·l durmir,  
 car no m’es plus aizinada.       

VI.
Amors es douza al mirar
et amara al departir; 
q’en un jorn vos fara plorar,    
et autre jogar e burdir;         
 q’eu sai d’Amor enseigniada:     
on plus la cujava servir,        
 ilh es vas mi cambiada.          

VII.
Messatges, vai, si Deus ti guar, 
e sapchas ab mi donz furmir,      
q’eu non puesc lonjamen estar    
[de] sai vius ni de lai guerir,    
 si josta mi despoliada           
non la puesc baizar e tenir      
 dins cambra encortinada.