
[cc. 13v-14r]

![]()  | 
| 
 . 
. Notaro jacomo. 			B                                                                      enme uenuta prima cordoglença.  | 
![]()  | 
| .
 			                                                            Adonqua amore ben fora conuene(n)ça.  | 
![]()  | 
| .   
 			    Ee no(n) ui facio donna contendença: ma ubidença: eamo coralm(en)te  | 
![]() ![]()  | 
| . Ma seuoi sete sença p(er)cepença: come fiore(n)ça ke dorgollio sente Guardate apisa ka inse cognoscença: ke teme i(n)te(n)ça dorgolliosa ge(n}te. Gialungam(en)te orgollio ma inbailia: melana lo carrocio par ke sia esisi tarda lumile sperança: ki sofra uince e sco(n)pra one acor da(n)ça. 
  | 
![]()  | 
| .
 			[Trascritta come II strofa di C 20, Caunoscenza penosa: ]  | 
| I | 
| .
 Notaro jacomo. B                                                                      enme uenuta prima cordoglença.  | 
| 
 . 
Ben m'è venuta prima cordoglença, 
poi benvoglença - orgoglo mi rendete 
di voi, mia donna, contra mia soffrença: 
non è valença - a far male a soffrente, 
ma sì è potente - vostra signoria, 
avendo male più v'amo ogne dia: 
però tuctor la troppo asicurança 
oblia caunoscença e honorança. 
 | 
| II | 
| 
 .Adonqua amore ben fora conuene(n)ça. 
auer temença como quella gente. Ke tornano diloro scaunoscença: ala credença di lor benuoglente: Kie temente fuggie uillania: ma p(er) couerta tal fa cortesia: Ke no uorria dauoi donna sembrança: se dal cor no(n) ui uenisse amança.  | 
| 
 . 
Adonqua, amore, ben fora convenença, 
aver temença - como quella gente, 
ke tornano di loro scanoscença 
a la credença - di lor benvoglente: 
ki è temente - fuggie villania, 
ma per coverta tal fa cortesia, 
che no vorria da voi, donna, sembrança 
se dal cor non vi venisse amança. 
 | 
| III | 
| . Ee no(n) ui facio donna contendença: ma ubidença: eamo coralm(en)te Pero no(n) degia pianger penetença: ka nullo sença colpa epenetente. Naturalmente auene tucta uia: como sorgogollia akilo(n)cont(r)aria. ma uostrorgollio passa sorcoitança: ke si misura: (con)tra umiliança.  | 
| 
 . 
Ee non vi facio donna contendença, 
ma ubidença - e amo coralmente; 
Però non degia pianger penetença, 
ka nullo senza - colpa è penetente. 
Naturalmente - avene tuctavia 
como s'orgollia a ki lo 'ncontraria: 
ma vostr' orgollio passa sorcoitança, 
che si misura contra umiliança. 
 | 
| IV | 
| . Ma seuoi sete sença p(er)cepença: come fiore(n)ça ke dorgollio sente Guardate apisa ka inse cognoscença: ke teme i(n)te(n)ça dorgolliosa ge(n}te. Gialungam(en)te orgollio ma inbailia: melana lo carrocio par ke sia esisi tarda lumile sperança: ki sofra uince e sco(n)pra one acor da(n)ça.  | 
| 
 . 
Ma se voi sete sença percepença 
come Fiorenza - ke d'orgollio sente, 
guardate a Pisa k'à in sé cognoscença: 
che teme intenza d'orgogliosa gente. 
Già lungamente orgollio m'à in bailia: 
Melan' a lo carroccio par che sia, 
e sì si tarda l'umile sperança 
ki sofra vince e sconpra one acordança. 
 | 
| V | 
| . Eki atorto bacte nfa increscença. di piacer pença: assai poi ke si pente. Pero mi pascho dibona credença: kamor come(n)ça p(ri)ma dar to(r)m(en)te Seria souente più ricca la gioia mia. se p(er) mio amor largogollio sumilia: ela fereça torna pietança: bello po fare amor kelle susança.  | 
| 
 . 
E ki a torto bacte 'n fa increscença, 
di piacer – pença, assai poi ke si pente. 
Però mi pascho di bona credença, 
k'amor comença - prima dar tormente; 
seria sovente - più ricca la gioia mia, 
se per mio amor l' argogollio s'umilia 
e la fereça torna pietança; 
bello po fare amor k'ell'è su' 'sança. 
 |