Lirica Medievale Romanza
Published on Lirica Medievale Romanza (http://151.100.161.88)

Home > GAUCELM FAIDIT > EDIZIONE

EDIZIONE

  • letto 11 volte

Ar es lo montc vermellç e vertç

  • letto 6 volte

Testo e traduzione

I I
  Ar es lo mont vermelltç e vertç 
  e de mantas colors cubertç 
  he rema·l brun’ aura negra. 
  Els ausels deseron lur becs,
  per c’ieu ai talent che desplec
  tal un vers, ce far no pogra 
  mentre ce·l desturbier me tenc.
  Ora il mondo è vermiglio e verde 
  e coperto da molti colori 
  e si placa la scura brezza nera. 
  Gli uccelli allentano i loro becchi, 
  per cui ho voglia di mostrare 
  un tale vers, che non avrei potuto fare 
  mentre ero preso dal dispiacere.
II II
  Mais era m’esmend e m’endertç 
  los maltraitç c’avia sufertç,
  non gies cill ce far o degra, 
  mas autra ce·m trais fors los decs, 
  can vic lo gran affan qui·m crec. 
  Don, giamais mos cors no·s mogra, 
  si·ls fins gioi[s] no fos ce·m revenc 
  Ma ora mi migliora e mi eleva 
  [dalle] pene che avevo sofferto,
  non certo colei che dovrebbe farlo, 
  bensì un’altra che mi trasse fuori dal limite, 
  quando vide il grande affanno che aumentò in me.
  Per questo, il mio cuore non si sarebbe mai
  mosso, 
  se non fosse per la pura gioia che mi è tornata
III III
  de midons qi·m es si aut dertç  
  per c’ieu puosc et dei eser certç
  qu’ill a me no s’eschasegra. 
  Mais, pos que·l platç, eu no ssoi pecs,
  c’a ssom plasser ab lieis m’aplec 
  e l’autra, c’ades mi nogra,
  torne se·n ab aquo q[e] venc. 
  dalla mia signora, la quale mi ha elevato così in
  alto  
  che io posso e devo essere certo 
  che quella non si addica a me. 
  Tuttavia, siccome le piace, io non sono sciocco,
  giacché con sommo piacere mi dedico a lei 
  e l’altra, che ora mi nuocerebbe,
  se ne torni con ciò che è venuta.
IV IV
  Ab son engan qui·s vairtç e vertç 
  e ab sos bels ditç, fals, cubertç, 
  s’en torn [e] ab s’amor negra
  c’a doas lengas e dus becs. 
  Mais lieis non cal qui·s qu’en desplec 
  lo ver del mal q’ieu dir pogra, 
  si·m volges, pel dan en que·m tenc.
  Con il suo inganno che è mutevole e verde 
  e con le sue parole belle, false, celate, 
  se ne torni e con il suo amore nero
  che ha due lingue e due becchi.
  A lei, però, non importa chi è colui a cui mostro 
  la verità del male che io potrei raccontare, 
  se volessi, per avermi danneggiato.
V V
  No·s tainh qui·l bela m’o endertç 
  E, ssi tot eu ai lai sufertç
  los dantç que sufrir non degra, 
  tuogll m’en e met ab leis mos decs,
  cui grasisc, car mi det e·m crec, 
  che gia per autra no mogra 
  mos cor[s] del mal [c’]a me revenc. 
  Non conviene che la bella lo ripari per me 
  e, sebbene lì io abbia sofferto 
  le pene che non avrei dovuto patire, 
  me ne tolgo e rimetto i miei limiti a lei,
  che ringrazio, perché mi ha dato e mi ha sollevato, 
  così ora per un’altra non allontanerei 
  il mio cuore dal male che torna da me. 
VI VI
  Per so dic c’a bona fe·m dertç 
  ma do[m]pn[a] - e ssoi ne ben certç -
  mais dic ce non s’escasegra 
  neus q’eu en pens e ssoi ben pecs. 
  Per ce? car dic c’am lieis m’aplec.
  Mi trai, doncs? Oc. Noca·m nogra 
  ver dir al fi gioi qui m[e] venc.
  Per questo dico che con buona fede mi innalza
  la mia donna - e ne sono ben certo - 
  ma dico che non si addice 
  nemmeno che io ci pensi e sono ben sciocco. 
  Perché? Perché dico che mi dedico a lei.
  Mi sottraggo, dunque? Si. Mai mi nuocerebbe 
  dire la verità alla pura gioia che è venuta da me. 
VII VII
  Si fera que·l gioi[s] es trop vertç
  - e gia·l dir[s] no·n fura sufertç
  per lieis - e non s’escasegra, 
  que d’uns in a ab trenchan[s] becs, 
  tals c’anc giois ab lur vol non crec; 
  ans, si poges, cacs mi nogra
  ab lieis de cui mi meteis tenc. 
  Così sarà poiché la gioia è troppo verde 
  - e già il dirlo non sarebbe sopportato
  da lei - e non conviene, 
  perché ci sono qui alcuni con becchi affilati,  
  tali che neanche la gioia crebbe con il loro volo; 
  anzi, se potesse, ciascuno mi nuocerebbe
  presso colei dalla quale dipendo. 
VIII VIII
  Don, deportç, lieis mon ver[s] desplec
  denant n’Agout, de cui mogra 
  si·l gioi[s] non fos ce sai mi venc.
  Dunque, gioioso, le mostro il mio vers
  davanti ad Agout, da cui inizierei 
  se non fosse per la gioia che qui mi è giunta.
  • letto 4 volte

Tradizione manoscritta

  • letto 5 volte

CANZONIERE T

  • letto 6 volte

Rappresentazione fotografica

Vai al manoscritto [1]

 


 


  • letto 3 volte

Mas la bella de cuj mi mezeis tenh

  • letto 6 volte

Testo e traduzione

I I
  Mas la bella de cuj mi mezeis tenh,
  qu’ieu vuel e prec et am per bona fe,
  no vol ni·l platz qu’ieu l’am ni·l clam merce.
  No sai a que·m fos mais chantaire,
  quar, del maior afar en qu’ieu aten,
  non esperi plazer ni iauzimen;
  per so no puesc guaya chanso retraire
  et er esfortz si la fauc ne·y atenh.
  Ma la bella a cui mi attengo,
  che desidero, prego e amo in buona fede,
  non vuole né le piace che io l’ami, né che le
  chieda pietà.
  Non so più perché io canti,
  giacché, dall’occasione più grande che io attendo, 
  non mi aspetto piacere né gioia; 
  per questo non posso scrivere una canzone
  gioiosa
  e sarà un’impresa se la compongo o ci riesco. 
II II
  Quar tot m’auci, e·m trebalh, e·m destrenh
  selha cui am mil aitans mais que me,
  e pus li platz qu’enaissi·m luenh de se,
  no·i sai cosselh, mas un, que no·y val guaire:
  si vol que·m lays de lieys, tuelha·m lo sen, 
  e·l cor e·ls huelh[s] e pueys partirai m’en, 
  si puesc, si no fassa·n ylh son veiajre, 
  qu’en contra lieys non ai forsa ni genh.  
  Visto che mi uccide, mi tormenta e mi opprime del
  tutto
  colei che amo mille volte più di me stesso
  e più le piace che così mi allontani
  spontaneamente, 
  non ho un consiglio, se non uno, che vale poco:
  se vuole che mi separi da lei, mi tolga il senno,
  il cuore e gli occhi. Allora me ne separerò,
  se posso, altrimenti che faccia come crede,
  perché contro di lei non ho forza né ingegno.
III III
  Ni re no sai, s’ap merce no·i atenh,
  cum puesc’ esser qu’ieu de lieys aja re 
  et ab merce ni ab als non o cre. 
  Que farai doncs? Liuratz suj a maltraire
  e mortz de tot, si·l bon esper no·m ren,
  en que pauzet mon cor celadamen, 
  lai o·m retenc e sufferc qu’ieu fos laire 
  d’un bel plazer, per qu’ieu autra non denh.
  E non so affatto, se non lo ottengo con la Grazia,
  come possa accadere che io riceva qualcosa da
  lei, 
  né credo [che avverrà] per misericordia o per altro.
  Cosa farò dunque? Sono abbandonato alla
  sofferenza
  e del tutto morto, se non mi rende la buona
  speranza
  in cui ripose segretamente il mio cuore,
  lì dove mi trattenne e tollerò che fossi ladro
  di un bel piacere, per cui disdegno ogni altra.  
IV IV
  Ad honor pris, adoncas, lo mantenh 
  de son gen cors e promes mi maint be 
  quan m’autreiet s’amor, don no·lh sove. 
  E si·l plagues, no·lh fora ges d’estraire 
  so que promes per forsa franchamen, 
  qu’ieu suj de tot a son comandamen,
  fors que d’aitan: que ges no puesc desfaire
  qu’ades non l’am, que ren als no·i retenh.
  Con onore presi, dunque, la protezione  
  del suo gentil cuore ed ella mi promise ogni bene
  quando mi concesse il suo amore, donde io non lo
  ricordo.  
  E, se le piacesse, non sarebbe nulla per lei
  sottrarsi
  da ciò che mi promise con forza [e] sinceramente, 
  poiché sono del tutto al suo comando,
  tranne che per questo: che non posso affatto
  smettere
  di amarla sempre, perché non ricordo nient’altro.
V V
  E quar estauc? Que ades no·m empenh 
  ves Suria? Dieus sap per que m’ave: 
  que ma domna e·l reys engles mi te, 
  l’us per amor e l’autre per pauc faire
  del gran secors que m’avia en covinen.
  Ges non remanh, mas ben iray plus len, 
  quar d’anar ai bon cor, don ges no·m vaire,
  qu’e[n] nom de Dieu ai levat entresenh.
  E perché indugio? Perché ancora non mi spingo 
  verso la Siria? Dio [ne] conosce il motivo: 
  che la mia signora e il re inglese mi trattengono, 
  l’una per amore e l’altro per fare poco
  del grande aiuto che mi aveva convenuto. 
  Senza dubbio non rimango, ma certo andrò più
  lentamente, 
  perché sono ben disposto ad andare, dunque non
  cambio idea,
  siccome ho alzato l’insegna in nome di Dio.
  • letto 8 volte

Tradizione manoscritta

  • letto 5 volte

CANZONIERE C

  • letto 9 volte

Edizione diplomatica

  Mas la bella de cuj dit.
  mimezeis tenh. q̍eu
  uuel e prec (e)tam p bo 
  na fe. no uol nil platz 
  quieu lam nil clam merce. no 
  sai aquem fos mais chantaire.
  quar del maior afar en q̍eu aten,
  non esperi plazer ni iauzimen.
  per[]so no puesc guaya chanso re
  traire. ter esfortz si la fauc ney

 


 

  Quar tot mauci em tre [simb.]atenh.
  balh em destrenh . selha cui am 
  mil aitans mais que me. e pus
  li platz quen aissim luenh de
  se. noi sai cosselh mas un q̅ noy 
  ual guaire. si uol quem laýs de
  lieys tuelham lo sen. el cor els
  huelh e pueys partiraimen. si
  puesc si no fassan ýlh son ueiaj
  re. quen contra lieys non ai for.

 


 

  Ni re no sai sap mer[simb.]sa ni genh.
  ce noi atenh. cum puesc esser
  quieu de lieys aja re. t ab mer
  ce ni ab als non o cre. que farai
  doncs liuratz suj amaltraire. e
  mortz de tot sil bon esper nom
  ren. en que pauzer mon cor ce
  ladamen. lai om retenc e suf
  ferc q̍eu fos laire. dun bel pla
  zer per q̍eu autra non denh.

 


 

  Ad honor pus adoncas lo man 
  tenh. de son gen cors e promes
  mi maint be quan mautreiet
  samor don nolh soue e sil pla

 


 

  gues nolh fora ges destraire. so
  que promes per forsa francha
  men. q̍eu suj de tot a son comā
  damen. fors que daitan q̅ ges
  no puesc desfaire. qua des nō
  lam q̅ uen als noi retenh.

 


 

  Equar estauc que ades nom
  empenh ues suria dieus sap p
  que maue. que ma domna el
  reýs engles mi te. lus per amor
  elautre per pauc faire. del grā 
  secors que mauia en couinen.
  ges non remanh mas ben iray
  plus len. quar danar ai bon cor
  don ges nom uaire q̅ nom de
  dieu ai leuat entresenh. 
  • letto 9 volte

Edizione diplomatico-interpretativa

I I
  Mas la bella de cuj dit.
  mimezeis tenh. q̍eu
  uuel e prec (e)tam p bo 
  na fe. no uol nil platz 
  quieu lam nil clam merce. no 
  sai aquem fos mais chantaire.
  quar del maior afar en q̍eu aten,
  non esperi plazer ni iauzimen.
  per[]so no puesc guaya chanso re
  traire. ter esfortz si la fauc ney
  Mas la bella de cuj mi mezeis tenh,
  qu’ieu vuel e prec et am per bona fe,
  no vol ni·l platz qu’ieu l’am ni·l clam merce.
  No sai a que·m fos mais chantaire,
  quar, del maior afar en qu’ieu aten,
  non esperi plazer ni iauzimen;
  per so no puesc guaya chanso retraire
  et er esfortz si la fauc ne·y atenh.
II II
  Quar tot mauci em tre [simb.]atenh.
  balh em destrenh . selha cui am 
  mil aitans mais que me. e pus
  li platz quen aissim luenh de
  se. noi sai cosselh mas un q̅ noy 
  ual guaire. si uol quem laýs de
  lieys tuelham lo sen. el cor els
  huelh e pueys partiraimen. si
  puesc si no fassan ýlh son ueiaj
  re. quen contra lieys non ai for.
  Quar tot m’auci, e·m trebalh, e·m destrenh
  selha cui am mil aitans mais que me,
  e pus li platz qu’enaissi·m luenh de se,
  no·i sai cosselh, mas un, que no·y val guaire:
  si vol que·m lays de lieys, tuelha·m lo sen, 
  e·l cor e·ls huelh e pueys partirai m’en, 
  si puesc, si no fassa·n ylh son veiajre, 
  qu’en contra lieys non ai forsa ni genh.
III III
  Ni re no sai sap mer[simb.]sa ni genh.
  ce noi atenh. cum puesc esser
  quieu de lieys aja re. t ab mer
  ce ni ab als non o cre. que farai
  doncs liuratz suj amaltraire. e
  mortz de tot sil bon esper nom
  ren. en que pauzer mon cor ce
  ladamen. lai om retenc e suf
  ferc q̍eu fos laire. dun bel pla
  zer per q̍eu autra non denh.
  Ni re no sai, s’ap merce no·i atenh,
  cum puesc’ esser qu’ieu de lieys aja re 
  et ab merce ni ab als non o cre. 
  Que farai doncs? Liuratz suj a maltraire
  e mortz de tot, si·l bon esper no·m ren,
  en que pauzet mon cor celadamen, 
  lai o·m retenc e sufferc qu’ieu fos laire 
  d’un bel plazer, per qu’ieu autra non denh.
IV IV
  Ad honor pus adoncas lo man 
  tenh. de son gen cors e promes
  mi maint be quan mautreiet
  samor don nolh soue e sil pla
  gues nolh fora ges destraire. so
  que promes per forsa francha
  men. q̍eu suj de tot a son comā
  damen. fors que daitan q̅ ges
  no puesc desfaire. qua des nō
  lam q̅ uen als noi retenh.
  Ad honor pris, adoncas, lo mantenh 
  de son gen cors e promes mi maint be 
  quan m’autreiet s’amor, don no·lh sove. 
  E si·l plagues, no·lh fora ges d’estraire
  so que promes per forsa franchamen, 
  qu’ieu suj de tot a son comandamen,
  fors que d’aitan: que ges no puesc desfaire
  qu’ades non l’am, que ren als no·i retenh. 
V V
  Equar estauc que ades nom
  empenh ues suria dieus sap p
  que maue. que ma domna el
  reýs engles mi te. lus per amor
  elautre per pauc faire. del grā 
  secors que mauia en couinen.
  ges non remanh mas ben iray
  plus len. quar danar ai bon cor
  don ges nom uaire q̅ nom de
  dieu ai leuat entresenh.
  E quar estauc? Que ades no·m empenh 
  ves Suria? Dieus sap per que m’ave: 
  que ma domna e·l reys engles mi te, 
  l’us per amor e l’autre per pauc faire 
  del gran secors que m’avia en covinen.
  Ges non remanh, mas ben iray plus len, 
  quar d’anar ai bon cor, don ges no·m vaire,
  qu(e) nom de Dieu ai levat entresenh.
  • letto 3 volte

Riproduzione fotografica

Vai al manoscritto [2]

  • letto 4 volte

Una dolors esforciva

  • letto 7 volte

Testo e traduzione

I I
  Una dolors esforciva
  me pren e·m tocha e·m briva
  e no vol que ieu plus viva
  tant es contra me esquiva: 
  per qu’esquiu
  tot quan vey, qu’a penas viu, 
  q’una voluntatz pessiva
  me fai ‘star tot iorn pessiu.
  Un dolore violento
  mi assale, mi tocca, mi stringe
  e non vuole che io più viva
  tanto mi è ostile:
  per cui io rifuggo
  tutto ciò che vedo – a malapena vivo,
  perché una volontà pensosa
  Mi tiene tutto il giorno immerso nei pensieri.
II II
  Ves qual que part que ieu tenha
  ni ves on qu’ieu an ni venha
  no vei dona que·m destrenha
  ni don m’agrade ni·m fenha
  ni no·m fenh
  mas sol d’una que·m destrenh
  e fai o mal quar no·m denha
  pus que ieu autra non denh.
  Ovunque io sia,
  dovunque io vada o torni,
  non vedo donna che mi trattenga,
  né luogo che mi piaccia o che mi inganni 
  e non mi fingo
  se non per una che mi trattiene
  e sbaglio perché non mi considera 
  più di quanto io non degni un’altra [donna]. 
III III
  Quar la su’ Amors m’afama
  que·m ten pres e m’aliama
  e s’ilh no m’osta la flama
  ben conosc que res no m’ama
  mas ieu l’am 
  ta fort que totz vius n’aflam
  e d’autra mos cors nos clama.
  qu’ai dig? Qu’en re no m’en clam!
  Perché il suo amore mi affama,
  mi tiene prigioniero e mi incatena,
  e se lei non mi toglie la fiamma
  ben capisco che non mi ama affatto.
  Ma io l’amo
  tanto profondamente che ardo vivo
  e il mio cuore non chiama nessun’altra.
  Cosa ho detto? Che in nulla mi lamento!
IV IV
  De me pot far que que·s vuelha
  non trobara qu’il mi tuelha 
  qu’ieu l’afi que no m’en duelha 
  …
  si m’acuelh
  de neguna [re] no·m duel 
  e sui selh que no s’erguelha
  ni fatz contra lieys orguelh.
  Può fare di me ciò che vuole
  non troverà che io mi sottragga
  perché garantisco che non mi adiro
  … 
  Se mi accetta [come amante]
  non mi dolgo per nessuna cosa
  e sono colui che non si inorgoglisce, 
  ne mi comporto verso di lei con orgoglio.
V V
  Re no sai dir cum esteya
  que de dol muer e d’enveya
  qu’Amors m’auci e-m guerreya
  que sobre me si desreya
  tal desrey 
  ai fait, per que ieu guerrey
  et ai en cor que·m recreya
  pus vei qu’ Amors nos recrey
  Non so affatto dire come io stia, 
  perché muoio di dolore e di desiderio.
  Amore mi uccide e mi combatte,
  si accanisce su di me.
  Tanto accanimento
  ho fatto, per cui guerreggio
  e ho in cuore di desistere
  più vedo che Amore non si arrende.
VI VI
  Ara m’au guerra moguda
  una folha gens cornuda
  mas si ma dona m’aiuda 
  tost l’avrem nos dui vencuda
  quar vencut
  son ab sol quelha m’aiut 
  si non vec vos recrezuda
  la guerr’ e me recrezut.
  Ora mi ha mosso guerra
  un popolo folle e cornuto,
  ma se la mia donna mi aiuta
  presto lo avremo vinto in due,
  giacché sono sconfitti
  solo se quella mi aiuta,
  se non vedo la vostra indolenza, 
  la guerra e me arresi.  
VII VII
  Dieus m’aiut
  Que de mi dons no·m remut
  Peironet, tu la·m saluda
  e Linhaure la·m salut.
  Dio mi aiuti
  affinché non mi allontani dalla mia donna.
  Peironet, tu salutamela
  e Linhaure la saluti per me. 
  • letto 4 volte

Tradizione manoscritta

  • letto 5 volte

CANZONIERE C

  • letto 7 volte

Edizione diplomatica

  Una dolors 
  esforciua . me pren em 
  tocha em briua . e no
  uol que ieu plus uiua.
  tant es contra me esquiua. per 
  quesq̍u . tot quan uey qua pe
  nas uiu . quna uoluntatz pes
  siua . me fai estar tot iorn pessiu.

 

 


 

  Ves qual que part que ieu te
  nha . ni ues on quieu an ni ue 
  nha . no uei dona quem destre
  nha . ni don magrade nim fenhA.
  ni nom fenh . mas sol duna quē
  destrenh . e fai o mal quar nom
  denha . pus q̅ ieu autra nō denh.

 


 

  Quar la sua mors mafama . quē
  ten pres e maliama . e silh nom 
  osta la flama . ben conosc q̅ res
  nom ama. Mas ieu lam . ta fort 
  que totz uius na flam . e dautra 
  mos cors nos clama . quai dig
  quen re nomen clam. 

 


 

  De me pot far que ques uuel
  ha. non trobara quil mi tuelha . 
  quieu lafi que nomen tuelha .
  si macuelh . de neguna nom duel . 
  e suj selh que nos erguelha . ni 
  fatz contra lieys orguelh.

 


 

  Re no sai dir cum esteya . que 
  de dol muer e denueya . qA mors 
  mauci em guerreya . que sobre
  me si desreya . tal desrey ai fait 
  per que ieu agrey . t ai en cor quē
  recreya . pus uei qua mors nos 

 


 

  Ara mau guerra mo [simb.] recrey. 
  guda . una folha gens cornuda . 
  mas si ma dona mauida . tost lau
  rem  nos dui uencuda . qAr uēcut

 


 

  son ab sol quelha maiut .si non 
  uec uos recrezuda . laguerre me 
  recrezut - . 
  Dieus mauit. Que de midons 
  nom remut. Peironet tulam sa 
  luda . e linhaure lam salut.
  • letto 3 volte

Edizione diplomatico-interpretativa

I I
  Una dolors 
  esforciua . me pren em 
  tocha em briua . e no
  uol que ieu plus uiua.
  tant es contra me esquiua. per 
  quesq̍u . tot quan uey qua pe
  nas uiu . quna uoluntatz pes
  siua . me fai estar tot iorn pessiu.
  Una dolors esforciva
  me pren e·m tocha e·m briva
  e no vol que ieu plus viva
  tant es contra me esquiva:
  per qu’esq(ui)u
  tot quan vey, qua penas viu, 
  q’una voluntatz pessiva
  me fai estar tot iorn pessiu.
II II
  Ves qual que part que ieu te
  nha . ni ues on quieu an ni ue 
  nha . no uei dona quem destre
  nha . ni don magrade nim fenhA.
  ni nom fenh . mas sol duna quē
  destrenh . e fai o mal quar nom
  denha . pus q̅ ieu autra nō denh .
  Ves qual que part que ieu tenha
  ni ves on qu’ieu an ni venha
  no vei dona que·m destrenha
  ni don m’agrade ni·m fenha
  ni no·m fenh
  mas sol d’una que(-m) destrenh
  e fai o mal quar no-m denha
  pus q(ue) ieu autra no(n) denh. 
III III
  Quar la sua mors mafama . quē
  ten pres e maliama . e silh nom 
  osta la flama . ben conosc q̅ res
  nom ama. Mas ieu lam . ta fort 
  que totz uius na flam . e dautra 
  mos cors nos clama . quai dig
  quen re nomen clam.
  Quar la sua mors m’afama
  que(-m) ten pres e m’aliama
  e s’ilh nom osta la flama
  ben conosc q(ue) res nom ama 
  mas ieu l’am 
  ta fort que totz vius n’aflam
  e d’autra mos cors nos clama
  qu’ai dig? Qu’en re no m’en clam!
IV IV
  De me pot far que ques uuel
  ha. non trobara quil mi tuelha . 
  quieu lafi que nomen tuelha .
  si macuelh . de neguna nom duel . 
  e suj selh que nos erguelha . ni 
  fatz contra lieys orguelh.
  De me pot far que que·s vuelha
  non trobara qu’il mi tuelha 
  qu’ieu l’afi que no m’en tuelha
  … 
  si m’acuelh
  de neguna no·m duel
  e sui selh que no s’erguelha
  ni fatz contra lieys orguelh.
V V
  Re no sai dir cum esteya . que 
  de dol muer e denueya . qA mors 
  mauci em guerreya . que sobre
  me si desreya . tal desrey ai fait 
  per que ieu agrey . t ai en cor quē
  recreya . pus uei qua mors nos
  Re no sai dir cum esteya
  que de dol muer e d’enveya
  q’Amors m’auci e·m guerreya
  que sobre me si desreya 
  tal desrey 
  ai fait, per que ieu agrey
  et ai en cor que(-m) recreya
  pus vei qua mors nos [recrey]
VI VI
  Ara mau guerra mo [simb.] recrey. 
  guda . una folha gens cornuda . 
  mas si ma dona mauida . tost lau
  rem  nos dui uencuda . qAr uēcut
  son ab sol quelha maiut .si non 
  uec uos recrezuda . laguerre me 
  recrezut - .
  Ara m’au guerra moguda
  una folha gens cornuda
  mas si ma dona m’auida 
  tost l’avrem nos dui vencuda
  qar ve(n)cut
  son ab sol quelha m’aiut 
  si non vec vos recrezuda
  la guerr’ e me recrezut.
VII VII
  Dieus mauit. Que de midons 
  nom remut. Peironet tulam sa 
  luda . e linhaure lam salut.
  Dieus m’aiut
  Que de mi dons no·m remut
  Peironet, tu la·m saluda
  e Linhaure la·m salut.
  • letto 1 volta

Rappresentazione fotografica

Vai al manoscritto [3] 


  • letto 1 volta
Credits | Contatti | © Sapienza Università di Roma - Piazzale Aldo Moro 5, 00185 Roma T (+39) 06 49911 CF 80209930587 PI 02133771002

Source URL: http://151.100.161.88/?q=laboratorio/edizione-101

Links:
[1] https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/btv1b6000798t/f292.item.r=Fran%C3%A7ais%2015211
[2] https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/btv1b8419246t/f204.item.r=Fran%C3%A7ais%20856.zoom
[3] https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/btv1b8419246t/f213.item.r=Fran%C3%A7ais%2520856.zoom