I.
Res contr’Amor non es guirens                                  
lai on sos poders s’atura;                                      
que no vol autra mesura                                         
mas c’om sega totz sos talens;                                  
c’aitals es sos seynorius!                                     
E quals que s’en fass’ esquius,                                 
a sa merce l’es obs venir,                                     
si doncs no·s vol d’amor gequir.                               
 
II.
Per qu’es als malvatz espavens                                 
seguir d’amor l’aventura,                                      
e qi de bon pretz a cura,                                      
per domneiar es pus valens                                     
e pus francs e pus autius,                                     
e·n vol hom nomenatius                                         
esser de dar e de servir                                       
e d’ardimen e de garnir.                                       
 
III.
Qu’ieu n’aurai estat lonjamens                                  
leyals amics, ses falsura                                       
per tal qui·m desassegura                                      
hon pus li so obediens;                                        
e, si tot m’en fein braidius,                                  
il conoix be que ja vius                                       
no·m poiria de leis partir                                     
per dan que·m n’aveyn’ a sofrir.                                
 
IV.
Tant m’es lo contraditz cozens                                 
c’a pauc no muer de rancura;                                  
mas tan n’ai fach long’endura                                   
Que mais no s’i tain venjamens                                  
mas ab bels ditz agradius,                                      
e ja negus mals mesclius                                       
non dira tan que ja·m n’air                                    
ni·n tolla·ls bes que n’ai fait dir.                           
 
V.
Bela domna, doussa, plasens,                                   
franc’ e de gentil natura,                                      
gencer d’autra criatura,                                        
quo no·us pren de me chausimens?                                
Qu’el cor m’art com us calius                              
e son plus glassatz que rius,                                   
e no·m fazatz aman languir,                                    
pus del tot no·m voletz ausir.                                 
 
VI.
Era, mentre que·l tems es gens                                 
e la fuelha fresca dura,                                       
ans que repaire·l freidura                                      
me n’agr’ ops cals que jausimens;                                
qe d’amor va leu sos brius,                                    
e pus hom pas’ us estius                                         
ses pagamens o ses jausir,                                      
tot lo pot lausengiers delir.