I.
Anc non attendiei de chantar                               
neu ni gel ni fuelha ni flors;                             
mas quan vey que no·m val Amors                           
lai on me deuri’ ajudar,                                    
no·us meravelhetz, s’ieu m’en planh                        
ni·n sui de brau captenemen,                               
qu’ieu pretz meyns solatz e joven,                         
si·m fas mas chansos pres e lonh.                          

II. 
Mas no·m sai tan d’amors lonhar                            
qu’enquer non atenda socors                                     
de selha qu’entre las gensors                                   
esta de gran beutat ses par;                                    
per qu’en tenrai tot a gazanh                                   
l’afan e·l dezir e·l turmen,                                    
entro que m’ay’ esguardamen                                      
que de mi·s vuelha donar sonh.                                  

III. 
No vuel ges ma dona laissar,                                    
pus tant es fina sa valors                                      
que sobreval part las melhors,                                  
e·s sap far grazir et honrar,                                   
que non am, quar pus no·l sofranh                               
mas ben garde premeiramen                                       
que paus tot son entendemen                                     
en tal qu’en pretz de domney ponh.                              

IV. 
Sabetz per que deu domn’ amar                                    
tal cavalier que·l si’ honors?                                  
Per paor de mals parladors,                                     
qu’om non la·n puesc’ ochaizonar                                 
de so qu’az onrat pretz non tanh:                               
quar, pus en bon’amor s’enpren,                                 
nom pot nulhs hom far recrezen                                  
que vas autra part se vergonh.                                  

V. 
Quascus s’atend’ en son afar!                                    
Eu no m’azaut de jangladors,                                    
ans sui dels pus fis amadors                                    
e sai mout gen mon joy celar.                                   
Aqui on pro·m te, me remanh                                     
e no·n conosc galiamen,                                         
per que·m deu aver chauzimen                                    
silh per cui chan belhs digz e jonh.                            

VI. 
Pero, si·m vol gazardonar,                                      
mentre sos pretz es dels aussors,                               
par me que m’er majers honors                                   
per penre qu’a lieys per donar:                                 
qu’en loc de privat o d’estranh                                 
me pot tener a l’honramen                                       
o n’aura crim de manta gen,                                     
si tan fa que de si m’alonh.