I.
Qui no sap esser chantaire,
braire
deu quant aug lo ver sonar
clar
e [qant] son per tot mesclat
prat
e·l rozal del mati s’espan
blan
sobre l’erba josta·l sauza.
II.
Non aus semblan ni vejaire
faire
q’eu l’am, ni l’aus desamar
ar
q’en amor son drut mirat
fat
e·il fals amador ab engan
van
cui amor engann’ e bauza.
III.
Non es reis ni emperaire
gaire
qe l’ause·l mantel drechar
var,
ni far q’agues acatat
grat.
Ric me fai la noig en somnian,
tan
m’es vis q’en mos bratz l’enclauza.
IV.
Lai n’irai el sieu repaire,
laire,
em peril qom de passar
mar;
si de mi no·il pren pitat,
bat
fer freg. Las! Tan la vau pregan
qan
ni ja ren de leis no m’en jauza.
V.
Si no·m vol amar m’amia,
dia,
pos eu l’am, s’il m’amara
ja:
q’eu sui al seu mandamen,
gen
li serai, si·m vol retener,
ver
li dirai q’autres i menta.